Bicie serca numer sześć

"[...]cuda - nawet najbardziej niewytłumaczalne i niewiarygodne - istnieją i zdarzają się, kpiąc z naturalnego porządku rzeczy."

"Jak na deszczu łza, cały ten świat nie znaczy nic.

Chwi­la która trwa, może być naj­lep­szą z twoich chwil. "

  Każdy z was na pewno kiedyś miał taką chwilę w życiu, która mogłaby trwać wiecznie. Wtedy nie liczy się już nic - pora dnia, godzina, pogoda za oknem. Myślimy tylko o jednym - aby chociaż na chwilę móc zatrzymać czas.
   Niall siedział na sofie i patrzył jej prosto w oczy. Grał na gitarze i starał się wbić w rytm piosenki, lecącej w radiu [KLIK]. Mimo, że chłopak śpiewał cicho, do jej uszu dochodziło każde jego słowo. Zastanawiała się, czy kiedyś zapomni. Czy będzie w stanie jej tak naprawdę wybaczyć. 
    Chłopak nadal wlepiał w nią wzrok. Miała wrażenie, że przeszywa jej myśli na wylot, odczytuje każdy impuls jej serca, jakby chciał zobaczyć, czy go kocha, czy kochać go będzie, i czy kiedykolwiek przestała, choćby na moment...
     Odwróciła głowę i mocniej objęła rękami kubek herbaty, którą zrobił jej Niall. Musiała się rozgrzać. Siedziała pod polarowym kocem, a chłopak siedział "w nogach" kanapy i grał dla niej na gitarze. Uśmiechał się, lecz jego oczy nadal pozostawały smutne. 
-Niall...
-Tak? - podniósł głowę i spojrzał na nią. Serce jej podskoczyła. Tęskniła za tym spojrzeniem.
- Cieszę się, że jesteś.
- Ja też.- odłożył gitarę, wstał, a potem usiadł obok niej. Objął ją ramieniem.
- Myślałam, że już nie wrócisz... 
- Musiałem załatwić parę...ee... spraw.
Spojrzał na nią jakoś tak dziwnie. 
-Niall... ale chyba nie byłeś u Harry'ego?
-Byłem. 
-Matko, Niall! Mam nadzieję, że nic mu nie zrobiłeś?!
-Chciałem...- odparł z goryczą- ale Louis mnie powstrzymał. Rozwaliłbym mu łeb.
- Przecież to Twój przyjaciel... 
-Nie - chłopak podniósł się gwałtownie - już nie. I proszę Cię, nie wracajmy do tego. Wolałbym o tym zapomnieć.
   Podszedł do okna i wpatrywał się w wirujące płatki śniegu. Na stole paliły się świece, w tle leciała muzyka. Można by powiedzieć, że było romantycznie... gdyby nie atmosfera panująca w powietrzu. Cudowny nastrój prysł jak mydlana bańka. [T.I] podniosła się i stanęła obok chłopaka.
- Wybaczysz mi kiedyś?
Westchnął ciężko.
- Nie wiem - spojrzał na nią - Na pewno się postaram. Ale istnieją rany zbyt głębokie, aby mogły się zabliźnić. 
Wyjął rękę z kieszeni i objął ją ramieniem. Stali tak obok siebie i patrzyli w ciemność. Ciszę przerwała dziewczyna :
-Za pięć dni święta.
-Tak, wiem... chyba czas ubrać choinkę.
Położyła głowę na jego ramieniu. Pachniał jak las po deszczu, jak świeże kartki papieru, jak skoszona trawa... Dziewczyna zaciągnęła się nim jak narkomanka, i przez chwilę trzymała w płucach powietrze. Zakręciło jej się w głowie. To właśnie jedna z tych specjalnych chwil... tych, które mogły by się nie kończyć.
________________________________________________
Zostaw po sobie jakiś ślad, napisz komentarz + dodaj do obserwowanych :3
Jak będzie 35 obserwujących i min. 15  komentarzy, dodam kolejny :)
Muszę was jakoś mobilizować, a co! :)